پیشتــــر عــــاشق ِکســـی بودم
دختـــــــــری اهل ِ این حوالی بود
نه مـــدل، نه ستـــــاره، نه مانکن
ساده امــــا عجیــــب عــــالی بود
مثل ِقالیــــچه‌ی پـــــــرنده ، مدام
از خــــوشی توی ابــــــــرها بودم
روزهــایـــم ستــــاره بـــــــاران و
رنــــگ ِ شبهــام پرتقــــالــی بود
من به پاییـــــز فکــــر می‌کـــــردم
زیر چتــری کــــه مشترک می‌شد
شعــــر از لای دفتـــــرم می‌ریخت
دست ِجیبـــــم اگرچــــه خالی بود
شعـر در من شبیـــه یـــک چشمه
بی‌تــــوقف مــــــدام می‌جـــوشید
مملکت رنـــــگ و بوی دیگر داشت
مملکت غـــرق ِخشکســـــالی بود
کــــــار ، کم کم رقیب ِ شعـــرم شد
تا کــــــه از هفت خــــوان عبور کنم
خـــــوان ِ هفتـــــم نگاه ِ او بـــود و
اولـی ، مشکـــــــــلات ِمالـــــی بود
ناگهــــان دیر شد، چه زود و چه بـد
به همین ســــادگی وتلخـــی رفت
بعــــد من مانـــــدم و دلــی مبهوت
ظاهـــــرا وقت ِ ماستمـــــالی بود
پیش ِ یـــک مردِ مــــردتـــــــر از من
در لبـــــاسِ عــــــروس می‌خنـــدید
مثـــــــل بخــــت ِ بــــد ِ نداشتــــه‌ام
رنــــگ ِماشینــــــشان زغـــالی بود
مــــــــادرم...! از مخـــــاطب ِ غــائب
صبـــــــح تا شب ســـوال می‌پرسد
من صریحــــــا دروغ می گـــــــویم :
بانـــــوی شعرهـــــا خیــــــــالی بود...
مرحوم بلادى: یکى از بستگانم که چند سال در فرانسه براى تحصیل توقف داشت، در مراجعتش نقل کرد که:
در پاریس خانه اى کرایه کردم و سگى را براى پاسبانى نگاه داشته بودم، شبها درب خانه را
